सबैले चाहन्छन कि आफ्ना छोराछोरीहरु असल होउन । छोराछोरीहरु असल हुन घरपरिवारबाट पनि ठुलो सहयोग पाउनु पर्छ हामी अभिभाबकाले पनि आफुले कस्तो सहयोग गर्नुपर्छ भनेर थाहा पाउनु पर्दछ । धेरै अभिभावकले “मेरा छोरोछोरीले पढ्दै पढदैनन्, भनेकै मान्दै मान्दैनन् । दिक्क बनाइसके…… लौन के गर्ने होला ?” यी र यस्तै कुरा गर्ने गर्दछौं , तर हामीले हाम्रा बालबालिकाका लागी गर्ने पर्ने कुरा के कति गरेका हौंला ? हामी अभिभावकहरुले माथिका प्रश्नहरुको उत्तर ठ्याक्कै यही नै हो भनेर पाउन गाह्रो छ ।
हिजोआज दैनिक कार्यव्यस्तताका कारण धेरै अभिभावकहरुले आफ्ना बालबच्चालाई पर्याप्त समय दिन सकिरहेका छैनौं । बिहान अफिस वा आफ्नो ब्यबसायमा जाँदा बच्चाहरु सुतिरहेका हुन्छन्, फर्किँदा निदाईसकेका । उनीहरुका बारेमा उनीहरुसँगै बसेर कुरा नगर्दा बालबालिकाहरुमा मनोवैज्ञानिक असर पर्न सक्छ ।
कतिपय अभिभावकहरुको सोचाइ हुन्छ, केटाकेटीहरुसँग के कुरा गर्ने, बुझ्दैनन्, बुझे पनि केही गर्न सक्ने होइनन् । तर यो गलत सोचाइ हो । अझ केटाकेटीहरुले केही भनेमा “चुप लाग्, सानो मान्छे ठूलो मुख !” भन्ने अभिभावकहरु पनि देखिनुहुन्छ । यसले बच्चालाई हतोत्साहित बनाउँछ । उनीहरुसँगै बस्ने, खेल्ने, उनीहरुकै स्तरको गफगाफ गरिदिने, उनीहरुका रुचिका कुरा गर्ने, आफ्ना बाल्यकालका कुराहरु सुनाउने, उनीहरुका कुरा सुन्ने, पारिवारिक जमघट र निर्णयमा उनीहरुलाई पनि सरिक गराउने जस्ता काम गर्न सकिन्छ ।
यसो गर्दा बालबालिकाहरु अभिभावक तथा घरपरिवारप्रति सकारात्मक बन्न पुग्छन् । समयसमयमा बाहिर घुमाउन लगी विभिन्न धार्मिक, साँस्कृतिक एवम् प्राकृतिक सम्पदाहरुको भ्रमण गराई त्यस्ता सम्पदाहरुको महत्व बुझाउन सके झन् राम्रो हुन्छ ।
बालबालिकाहरु स्वभावैले जिज्ञासु, सिकारु, चकचके हुन्छन् । उनीहरुले सिक्ने क्रममा गरेका कुराहरुलाई प्रोत्साहन दिएर प्रेरित गर्दै अघि बढ्नुपर्छ । गलत कुराहरुलाई हतोत्साहित हुने गरी गलत नभनी सच्याउँदै अघि बढ्दा राम्रो हुन्छ । परीक्षामा फेल भएर निराश बनेको बेलामा नआत्तिन ढाडस दिनुपर्छ, जसले गर्दा बालबालिकाहरु असफल भएर पनि निराश नहोऊन् । बालबालिकाहरुसँग खेल्दा, बोल्दा उनीहरुजस्तै बनिदिनुपर्दछ ।
